Gratis om te downloaden

Doe de Verborgen Depressie Test!

Wat men aan de buitenkant ziet, dat is niet wat jij van binnen voelt. Je speelt een rol, doet alsof.. maar je hebt het zelf geeneens meer door..

Doe hier de test of jij je herkent in een Verborgen Depressie.

Artikel in Vrouw (Telegraaf)

In de vaderdag editie van het blad Vrouw staat een kort interview.

Een mannencoach, wat is dat?

“Ten eerste is het superleuk! Verder kunnen we er een moeilijk verhaal van maken, maar ik coach dus mannen. Dat zijn net mensen, zeg ik altijd maar, en ook zij vinden het fijn om bij mij hun verhaal te doen, omdat ze al langere tijd met dingen lopen.”

Waarin verschillen hun problemen met die van vrouwen?

“Niet. Alleen zijn mannen misschien wat analytischer en praktischer. Degenen die bij mij komen, hebben moeite om hun emoties te uiten doordat ze ‘alles’ rationeel benaderen, maar uiteindelijk komen ze zichzelf keihard tegen. Dan wordt het tijd te luisteren naar wat hun hart vertelt.”

Je doet aan bokscoaching.. is dat iets als mep je agressie eruit?

“Nee, dat niet. Tijdens het boksen is het vaak makkelijk praten, doordat je direct geconfronteerd wordt met het gedrag dat je vertoont door vastgeroeste patronen. Bij sommige oefeningen valt dat meteen op. Vaak hoef ik het niet eens te zeggen, maar merken ze het zelf al.

Waarom richt jij je juist op mannen?

“Kwetsbaarheid is kracht en juist mannen hebben moeite om hun kwetsbaarheid te tonen. Er zijn nog vele taboes die doorbroken moeten worden en daar draag ik graag aan bij.”

Documentaire Waarom bleef je niet voor mij?

In deze documentaire (20 min) vertellen vier kinderen (10-14 jaar) wat het men hen doet dat hun vader zelfmoord heeft gepleegd. Een jongen zegt dat zijn leventje best verpest is.. Een meisje die blij doet, maar helemaal niet blij is. Indrukwekkend. Je ziet de documentaire ‘Waarom bleef je niet voor mij? hier.

Interview in For You Magazine

Onmacht. Machteloosheid. Woede. Verdriet. ­Wanhoop.­ Het­ waren heftige­ emoties­ die­ Dennis­ door­ zich­ heen­ voelde­ gaan­ vanaf ­het moment­ dat­ bekend­ werd­ dat­ zijn­ vrouw­ kanker­ had.­ Maar­ hij­ hield zich­ groot.­ Hij ­moest ­er­ voor­ haar­ zijn. ­Zij­ moest­ op­ hem­ kunnen­ leunen.­ Hij ­was ­haar rots­ in­ de­ branding.

Er volgde een heftig behandelingstraject. ‘Ze begonnen met een combinatie van chemotherapie en bestraling. Daar rolde ze redelijk goed doorheen, maar na haar operatie kreeg ze allerlei complicaties. Ze is heel erg ziek geweest en ik ben écht een paar keer ontzettend bang geweest dat ik haar zou verliezen’, vertelt Dennis nog
licht geëmotioneerd als hij aan die periode terugdenkt. ‘Toen ze eindelijk weer thuiskwam, was ze enorm verzwakt en kon ze vrijwel niets meer zelf. Er was een bed in de kamer gezet en ik heb haar al die weken verzorgd. Dat heb ik met liefde gedaan, alleen veranderde er daardoor wel iets in onze onderlinge verhouding. We waren geen gelijkwaardige partners meer. Ik was de verzorger en zij de patiënt. Ik wilde me sterk houden voor haar en stopte daarom al mijn verdriet en gevoelens diep weg. Daar wilde ik haar niet mee lastigvallen.’

Hulp nodig

Terwijl zijn echtgenote verder opknapte en uiteindelijk helemaal herstelde van kanker, kreeg Dennis steeds meer klachten: ‘Ik sliep slecht, en kon me nauwelijks nog concentreren. Het was net alsof ik totaal geen energie meer had. Ik zag wel in dat ik hulp nodig had, want ik kon helemaal niet meer bij mijn gevoel komen en dat had ook zijn weerslag op de relatie met mijn vrouw. Op aanraden van een collega ben ik toen naar Tamara Strijk gegaan.
Zij geeft bokscoaching. Wat dat precies inhield, wist ik niet, maar het leek me wel wat om al mijn frustraties van me af te slaan. Ik ben nou eenmaal niet zo’n prater.’

Boksen
Dennis had meteen een goede klik met Tamara. ‘Ze wist vrij snel de vinger op de zere plek te leggen en me een spiegel voor te houden. Dat was soms confronterend, maar het hielp wel. Net als de bokssessies. Daarbij gaat het trouwens niet om het aanleren van de juiste techniek, maar het werkte vooral als een tool om mijn patronen zichtbaar te krijgen. Ze te herkennen en te doorbreken. Mezelf beter te leren kennen. Het was als het ware ‘praten’ door te boksen. Ik heb weer geleerd me kwetsbaar op te stellen, vooral richting mijn echtgenote. Ik ren niet meer weg voor mijn emoties, maar kan ze weer met haar delen. Net als voordat ze ziek werd. Het hele proces van haar ziekteperiode heeft wel zijn sporen achtergelaten, maar we hebben elkaar weer gevonden. En ik weet niet of dat zonder de hulp van Tamara gelukt was.’